Formy terapii

Psychoterapia to rodzaj spotkania, podczas którego w sposób zaplanowany i celowy wykorzystuje się róże techniki, zmierzające do zmiany lub modyfikacji istniejących zachowań, emocji, schematów, postawy i innych właściwości, które uczestnicy tego procesu uznają za najbardziej pożądane. Podstawą dokonujących się zmian jest relacja, jaka wytwarza się pomiędzy terapeutą i pacjentem. Relacja oparta na akceptacji i szacunku dla drugiego człowieka.

Psychoterapia jest metodą stosowaną w leczeniu szerokiego spektrum zaburzeń psychicznych (m.in. depresja, zaburzenia lękowe, nerwicowe), a także w zaburzeniach relacji i więzi. W naszej Poradni specjalizujemy się głównie w psychoterapii dzieci i młodzieży oraz terapii rodziny.

Podkreślić należy fakt, iż psychoterapia nie jest oparta na jednolitej teorii, co oznacza, iż nie ma jednego rodzaju psychoterapii. Podstawą każdego nurtu psychoterapeutycznego jest orientacja teoretyczna, a więc koncepcja powstania zaburzeń, koncepcja rozwoju i funkcjonowania człowieka, na bazie których tworzy się różne sposoby oddziaływania i techniki wykorzystywane w pracy z pacjentem. Głównym narzędziem pracy w tym ujęciu jest relacja terapeuty z pacjentem, ponieważ to co dzieje się między nimi jest kluczowe.

W naszej Poradni pracujemy w nurcie psychoterapii poznawczo – behawioralnej, behawioralnej, psychodynamicznej oraz systemowej.

Psychoterapia poznawczo – behawioralna – w myśl tego nurtu, myśli, emocje, zachowanie i reakcje płynące z ciała są elementami jednego systemu. Zmianie w dowolnej części tego systemu towarzyszą zmiany w pozostałych częściach. Głównym założeniem tej terapii jest przekonanie, że myśli prowadzą do emocji i zachowań. Zaburzenia mają swój początek w negatywnym, zniekształconym myśleniu, a ich leczenie polega na zmianie sposobu myślenia.

Zniekształcenia poznawcze, zwane inaczej błędami myślenia, zgodnie z terapią poznawczo – behawioralną są podstawą psychopatologii. Zjawisko to występuje wtedy, gdy myśli automatyczne sprawiają, że czujemy się źle. Krążą one nieustannie w głowie i determinują nasze działanie. Rzadko z nimi dyskutujemy, a im częściej je słyszmy, tym bardziej w nie wierzymy i szukamy dla nich potwierdzenia. Terapia ta jest krótkoterminowa i może skończyć się na 8-12 spotkaniach z terapeutą. Terapię tę można polecić osobom, które oczekują szybkiej zmiany i podchodzą do swojego problemu zadaniowo. Ujęcie poznawczo-behawioralne bardzo skutecznie radzi sobie z zaburzeniami lękowymi i depresją, choć nadaje się także do innych trudności.

Psychoterapia behawioralna – Analiza behawioralna stosowana służy wyjaśnianiu, opisywaniu i przewidywaniu zachowań ludzi. Zajmuje się poszukiwaniem i opisem przyczyn ludzkich zachowań istniejących w otaczającym środowisku /Sloane, 1992/. Analiza behawioralna stosowana bazując na prawach wynikających z teorii uczenia, buduje repertuar zachowań pożądanych i redukuje zachowania zaburzające funkcjonowanie dziecka. Technika ta opiera się na paradygmacie warunkowania sprawczego. Zaletą tej terapii jest jej efektywność, jednorodność i obiektywizm. Podstawą do jej prowadzenia jest opracowanie programu terapii, na bazie którego rozwijaniu ulegają zachowania deficytowe, a redukowane są zachowania niepożądane. Terapia ta skierowana jest głównie do dzieci i młodzieży z autyzmem, Zespołem Aspergera, mutyzmem, zaburzeniami zachowania.

Psychoterapia psychodynamiczna – w myśl tej terapii problemy człowieka są efektem niekorzystnych sposobów interpretowania rzeczywistości, których źródła należy upatrywać w nieświadomości. Psychoterapia psychodynamiczna polega na rozwiązywaniu nieuświadomionych konfliktów emocjonalnych. Pacjent uzyskuje lepszy wgląd w siebie, uświadamia sobie wyparte z podświadomości przeżycia, identyfikuje swoje potrzeby i przeżycia, dzięki czemu rezygnuje z dotychczasowych mechanizmów obronnych i wypracowuje nowe. Efekty uzyskane w wyniku leczenia są trwałe, a poprawa dokonuje się nie tylko w obszarze objawów z jakimi przyszedł na leczenie klient, ale także we wszystkich obszarach funkcjonowania pacjenta. Zatem skuteczne leczenie nie tylko usuwa objaw, ale poprawia zdolność do tworzenia i utrzymania bliskich relacji intymnych, zwiększa wiarę w siebie, kreatywność i zdolność do radzenia sobie życiu zawodowym. Psychoterapia psychodynamiczna należy do terapii długoterminowych, mogąca trwać nawet kilka lat.

Psychoterapia systemowa – głównym założeniem tej teorii jest to, że nie można rozpatrywać zachowania człowieka w oderwaniu od kontekstu jakim są zachowania i aktywność osób w otoczeniu tej osoby. To sprawia, że specjaliści w tym nurcie skupiają się na komunikacji pomiędzy elementami systemu (ludźmi tworzącymi system), a mniej na objawach poszczególnych osób. Najważniejszym systemem w tym ujęciu jest rodzina. Zaburzenia pojedynczych osób (anoreksja, psychoza, depresja) są rozważane w kontekście całej rodziny, co nie oznacza że specjalistów nie interesuje poprawa każdej jednostki z osobna. Terapia ta skierowana jest dla rodzin, szczególnie tam gdzie problem jednego członka rodziny wynika z działań innych członków rodziny, bądź w sytuacji gdzie trudno będzie osiągnąć zmianę prowadząc terapię indywidualną osoby uznawanej przez rodzinę za chorego. Najczęściej ta terapia dedykowana jest całym rodzinom, oraz parom. Zdecydowanym plusem tej terapii jest fakt, iż może ona odbywać się krótkoterminowo, czyli zakończyć się w ciągu kilku miesięcy.

Terapia pedagogiczna, zwana dawniej reedukacją lub zajęciami korekcyjno-kompensacyjnymi, to specjalistyczne działania mające na celu niesienie pomocy dzieciom ujawniającym różnego rodzaju nieprawidłowości rozwoju i zachowania. Zaburzenia te koryguje się poprzez odpowiednie oddziaływania specjalistyczne o charakterze psychologiczno – pedagogicznym, profilaktycznym i medycznym. Jest to szczególnie ważne na początku kariery szkolnej dziecka. Brak osiągnięć w nauce, częste niepowodzenia zazwyczaj wiążą się z trudnościami w czytaniu, pisaniu, liczeniu i innych czynnościach szkolnych i odnoszą się do dzieci o: – inteligencji przeciętnej i niższej niż przeciętna, – z zakłóceniami funkcji wzrokowych i słuchowych, – z zakłóceniami i opóźnieniami rozwoju ruchowego razem z zakłóceniami procesu   lateralizacji, – o zaburzonym rozwoju procesów emocjonalno – motywacyjnych, – z zaburzeniami mowy, – z zaburzeniami zdolności matematycznych, – z zaburzeniami dynamiki procesów nerwowych. Trudnościom szkolnym często towarzyszą także trudności wychowawcze, zaburzenia aktywności, zaburzenia emocjonalne, zaburzenia relacji społecznych. Terapia pedagogiczna stwarza dzieciom z zakłóceniami rozwojowymi możliwości wszechstronnego rozwoju.

Celem terapii pedagogicznej jest:

• Stymulowanie i usprawnianie rozwoju funkcji psychomotorycznych,
• Wyrównywanie braków w wiadomościach i umiejętnościach uczniów,
• Eliminowanie niepowodzeń szkolnych oraz ich emocjonalnych i społecznych konsekwencji – dzieci wymagają wyrównywania braków w sferze psychicznej w skutek doświadczania negatywnych ocen i kar, a więc zainteresowanie ich tym co jest dla nich atrakcyjne i możliwe do osiągnięcia oraz dostrzeganie uzdolnień, sukcesów i pozytywnych cech.

Mowa związana jest z ogromnym obszarem działań każdego człowieka i wpływa na kształtowanie się jego osobowości. Opanowanie właściwej techniki mówienia, wyraziste wymawianie głosek i wyrazów daje dziecku większą pewność siebie, szansę na sukces szkolny i pozwala uniknąć wielu niepotrzebnych stresów.

Diagnoza jest to pierwszy etap w terapii logopedycznej.

W etapie tym rozpoznajemy nieprawidłowości w przebiegu mowy, zaobserwowane u dziecka i stwierdzone w wyniku jego badania. Stwierdzone nieprawidłowości analizuje się i określa na tej podstawie rodzaj zaburzenia mowy. W etapie tym określa się również przyczyny i uwarunkowania niewłaściwej artykulacji. W ustaleniu diagnozy możemy skonsultować się z pediatrą, laryngologiem, stomatologiem, ortodontą czy psychologiem, aby określić i próbować wyeliminować przyczyny zaburzenia artykulacji.

Terapia logopedyczna jest to postępowanie logopedyczne,  w które obejmuje specyficzne i zamierzone oddziaływania ukierunkowane na usunięcie wszelkich zakłóceń procesu porozumiewania się.

Celem tych oddziaływań jest:

• Usuwanie zaburzeń mowy;
• Przywracanie mowy w przypadku jej utraty;
• Nauczenie niewykształconej mowy;
• Wyrównywanie opóźnień rozwoju mowy;
• Wypracowanie odpowiedniego poziomu mowy;
• Likwidacja przyczyn i skutków (psychologicznych i pedagogicznych zaburzeń mowy).

Wczesne wspomaganie rozwoju polega na pobudzaniu psychoruchowego i społecznego rozwoju dziecka od chwili wykrycia do czasu podjęcia nauki w szkole. Zakres tego oddziaływania może być bardzo różny, w zależności od zdiagnozowanych przez specjalistów deficytów rozwojowych. Może ono obejmować: psychomotorykę, sferę komunikacji, mowy i języka, funkcjonowanie zmysłów dziecka. Wczesnym wspomaganiem rozwoju może być objęte każde dziecko od chwili wykrycia pierwszych sygnałów nieprawidłowego funkcjonowania do czasu podjęcia przez nie nauki w szkole podstawowej. Wsparciem objęta jest też rodzina dziecka.

Wczesne wspomaganie może być organizowane w przedszkolu i w szkole podstawowej, w tym w specjalnych, w ośrodkach oraz w publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej, w tym poradni specjalistycznej, jeżeli mają one możliwość realizacji wskazań zawartych w opinii o potrzebie wczesnego wspomagania rozwoju dziecka, w szczególności dysponują środkami dydaktycznymi i sprzętem, niezbędnymi do prowadzenia wczesnego wspomagania.

Zespół współpracuje z rodziną dziecka w szczególności przez:

•  udzielanie pomocy w zakresie kształtowania postaw i zachowań pożądanych w kontaktach z dzieckiem: wzmacnianie więzi emocjonalnej pomiędzy rodzicami i dzieckiem, rozpoznawanie zachowań dziecka i utrwalanie właściwych reakcji na te zachowania,
• udzielanie instruktażu i porad oraz prowadzenie konsultacji w zakresie pracy z dzieckiem,
• pomoc w przystosowaniu warunków w środowisku domowym do potrzeb dziecka oraz w pozyskaniu i wykorzystaniu w pracy z dzieckiem odpowiednich środków dydaktycznych i niezbędnego sprzętu.

ROZPORZĄDZENIE MINISTRA EDUKACJI NARODOWEJ I SPORTU z dnia 4 kwietnia 2005 roku w sprawie organizowania wczesnego wspomagania rozwoju dzieci (Dz. U. Nr 68, poz. 587) Na podstawie art. 71 b ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, Nr 273, poz. 2703 i Nr 281, poz. 2781 oraz z 2005 r. Nr 17, poz. 141).

Neurofeedback wykorzystuje możliwości plastyczne mózgu (Eriksson, 1998).

Kluczem do neurofeedbacku są stany świadomości. Szczególnie duży wpływ na człowieka mają dwa stany: stan alfa – związany z głębokim relaksem i pozytywnym myśleniem i stan theta, który ma związek z układem odpornościowym (wzrost endorfin oraz wzmocnienie układu odpornościowego).

Neurofeedback zwiększa możliwości intelektualne (lepsza koncentracja, szybsze zapamiętywanie, efektywniejsze uczenie się) nawet do 30% (Nan i in., 2012; Gruzelier, 2013).

Ta innowacyjna metoda usprawniania pracy mózgu przeznaczona jest dla :

Dzieci z:

• zaburzeniami uwagi i nadpobudliwość (ADHD, ADD),
• trudnościami w uczeniu się, dysleksja, dysortografia,
• zaburzeniami zachowania i emocji, agresja,
• reakcje lękowe, nerwice, trema,
• poprawa wyników w dziedzinach wymagających koncentracji (sport, muzyka),
• wspomaga m.in. leczenie autyzmu, zespołu Aspergera, zespołu Tourette’a, rehabilitację w mózgowym porażeniu dziecięcym.

Dorosłych z zaburzeniami :

• usprawnia i poprawia stan psychofizyczny organizmu,
• pomaga w leczeniu zaburzeń snu, chorób o podłożu psychicznym – nerwice, depresja, zaburzenia lękowe, zaburzenia odżywiania, migreny, padaczki, uzależnień

Osób zdrowych :

• poprawia pamięć, koncentrację, uwagę,
• uczy redukowania napięcia wywołanego stresem i przeciążeniem psychicznym (relaks),
• zwiększa odporność na stres,
• pomaga osobom na co dzień wykonującym zawody wymagające wysokiej odporności psychicznej, umiejętności szybkiego podejmowania decyzji, długotrwałego skupienia,
• pomocny dla sportowców, studentów przed egzaminami.

Terapia jest niezwykle efektywna, a przy tym przyjemna. Dzieci najczęściej uczą się poprzez prezentację sygnału w postaci gry, animacji, filmów. Dorośli mogą korzystać z profesjonalnych wykresów, wizualizacji oraz filmów relaksacyjnych.

Metoda EEG – Biofeedback opiera się na rejestrowaniu informacji pochodzących z mózgu w postaci różnej częstotliwości fal mózgowych za pomocą umieszczonych na skórze głowy elektrod i wyświetlaniu tych informacji na ekranie komputera. Klient posiadając na bieżąco dostęp do informacji zwrotnej na monitorze – może zmieniać wzorzec fal mózgowych, aby osiągnąć z góry ustalony cel. W ten sposób uczy się samoregulacji. Proces ten nazywamy wyuczoną normalizacją wzorców EEG. Jest to metoda treningowa, oparta na dwóch założeniach:

1. aktywności elektrycznej mózgu – odzwierciedla stan psychiczny klienta
2. aktywność tę można trenować.

Nagradzanie odpowiedniego zachowania zwiększa prawdopodobieństwo jego wystąpienia w przyszłości. Zachowaniem wzmacnianym w metodzie EEG – Biofeedbak jest wytwarzanie określonych wzorców fal mózgowych. Nagrodą za takie zachowanie jest informacja o sukcesie przekazywana przez komputer za pomocą dźwięków i wyświetlanego obrazu. Nagradzanie zachowania, czyli sekwencji neurofizjologicznych zdarzeń „kształtuje” elementy tej sekwencji, zwiększając prawdopodobieństwo jej wystąpienia w przyszłości.

Zakłada aktywny udział klienta w terapii, gdyż metoda opiera się na procesie uczenia się, który wymaga motywacji i powtarzania ćwiczeń.

Czas trwania terapii określony jest indywidualnie w zależności od potrzeb i wieku klienta. Spotkania odbywają się systematycznie, minimum raz w tygodniu (najlepiej 2-3 razy w tygodniu), ilość spotkań zależy m.in. od problemu, z jakim zgłasza się klient. W przypadku optymalizacji pracy mózgu (przed egzaminem, u osób zdrowych w celu poprawy koncentracji) jest to ok. 10-20 spotkań. W przypadku zaburzeń treningi muszą trwać dłużej – min. 30-40 sesji do 60 – 80 (np. w przypadku ADHD), a nawet 90 (np. epilepsja, afazja).

Niektórzy naukowcy twierdzą, że istnieje ścisły związek funkcji mowy i rąk, bowiem niezwykle często gestykulujemy podczas mówienia (ułatwia nam to wypowiedzenia), zaś dziecko, które nie mówi kopmpensuje brak rozwoju mowy ruchami wskazującymi rąk, gestykulacją oraz mimiką. Jedno jest pewne, ręka dziecka jest pierwszym ogniwem poznawczym. Nie należy nie doceniać jej roli, ale i przewartościowywać. To ona sprawia, że przedmiot zostaje przyciągnięty w pole widzenia i budzi jeszcze większe zainteresowanie. Jeśli więc dziecko nie ma możliwości wejścia w ten fantastyczny świat wielozmysłowego poznania otoczenia, w bezpośredni kontakt z przedmiotami, z uwagi na zaistniałe niedowłady rąk, to naszym zadaniem staje się dostarczenie dziecku owych interesujących bodźców dotykowych, a zarazem poznawczych. Pokazanie zabawki z daleka to naprawdę zbyt mało, ale podanie jej dziecku w pobliże dłoni, to pełniejsze i bardziej wartościowe przeżycie, umożliwiające spostrzeganie cech przedmiotów z otoczenia i relacji między nimi. Jeszcze innym problemem jest poczucie niezależności dziecka. Tylko dzięki własnym i na ile to możliwe samodzielnym działaniom rąk może dziecko rozwijać swoją niezależność od osób dorosłych, a tym samym lepiej i dokładniej „badać” to, co budzi jego największą ciekawość. Zwróćmy uwagę, że gdy dziecko coś robi rękami, to jednocześnie mówi o tym co robi, nazywa przedmioty i swoje kolejne czynności, np.: KTO – KOMU, KIEDY, GDZIE, Z CZYM, CO – JAK, PO CO, NA CO, itd. To właśnie mowa towarzysząca działaniu jest sposobem jaki znajduje dziecko, by przyswoić sobie tożsamość logicznej struktury języka oraz gramatyki (co robię? układam, co układam? klocki, jakie? drewniane, itd.). Można to rozumieć tak, że język w dużym stopniu wspomaga działanie rąk, a owo działanie przyczynia się do rozwoju języka.

” Nie podobne oddzielić dwóch rzeczy: głowy i ręki. Ręka zręczna bez głowy, która nią kieruje, jest narzędziem ślepym; głowa bez ręki, która realizuje jej poczynania intelektualne, jest bezsilna”.

C. Bernard, 1865                                                                                              

Hipoterapia jako jedna z niewielu metod jest wyjątkowo efektywnym narzędziem wspomagającym rozwój psycho-motoryczny dzieci niepełnosprawnych.  Przynosi bardzo korzystne efekty w terapii schorzeń m.in. takich jak Mózgowe Porażenie Dzięcięce (MPD) – hemi i diplegia, Zespół Wad Wrodzonych, Udar Mózgu, Stwardnienie Rozsiane (SM), Zespół Downa, Autyzm, Zespół Aspergera, upośledzenia umysłowe, schizofrenia. Wskazana jest również dla dzieci zdrowych z wadami postawy. Hipoterapia jest zazwyczaj terapią wspomagającą inne metody leczenia. Niekwestionowaną zaletą hipoterapii jest jej uniwersalność. Profesjonalnie prowadzona hipoterapia oddziałuje na sferę ruchową i sensoryczną człowieka, a także jego funkcjonowanie psychiczne i społeczne

Doskonalenie równowagi i koordynacji, a także orientacji w przestrzeni, schematu własnego ciała, poczucia rytmu Trudno wyobrazić sobie by wykorzystanie jakiegokolwiek sprzętu rehabilitacyjnego tak dobrze stymulowało poczucie równowagi i koordynacji jak jazda na końskim grzbiecie. Gdy człowiek jedzie na koniu jego ciało poddawane jest ruchowi aż w trzech wymiarach (z góry na dół, na boki oraz do przodu i do tyłu).

Hipoterapia to także zmniejszanie zaburzeń emocjonalnych. Kompetentnie prowadzona hipoterapia w połączeniu z oddziaływaniem psychoterapeutycznym lub psychoedukacyjnym stanowi wartościowy sposób pomocy osobom doświadczającym zaburzeń natury psychologicznej.

Hipoterapia rozwija więzi społeczne. Dzieci niepełnosprawne bardzo często oprócz cierpienia spowodowanego chorobą doświadczają dodatkowo bólu, który związany jest z poczuciem społecznego odrzucenia. Możliwość kontaktu z akceptującymi rówieśnikami (zdrowymi i niepełnosprawnymi) i dorosłymi jest przecież wartością trudną do przeceniania.

Kynoterapia to metoda wspomagająca proces rehabilitacji, terapii i rozwoju z udziałem psów.

Pies daje możliwość wykonania ćwiczeń w naturalny sposób i uczy dzieci jednocześnie okazania uczuć. Dogoterapia oddziałuje na sferę emocjonalną przez przełamanie bariery niepewności przed kontaktem z psem, akceptowanie obecności psa w bliskim otoczeniu, eliminowanie agresji i autoagresji u dziecka, kształtowanie pozytywnych emocji dziecka, rozwój empatii i poprawę samooceny

Kynoterapia ma na celu rozwijanie sfery umysłowej dziecka, wpływając na koncentrację uwagi, rozwój mowy i funkcji poznawczych, pobudzanie zmysłu wzroku, słuchu, dotyku i węchu. Osoby biorące udział w zajęciach uczą się określania związków przyczynowo-skutkowych, rozpoznawania kolorów i kształtów, różnic i podobieństw. Dzięki nawiązaniu i pogłębieniu kontaktu z psem osoba niepełnosprawna czuje się pewniej we własnym środowisku, łatwiej nawiązuje kontakty społeczne, poprawia komunikację oraz zdobywa nowych przyjaciół. 

Arteterapia lub też artterapia (arte z łac. ars sztuka i terapia) – leczenie przez sztukę.

Terapia ta umożliwia wyrażenie swoich uczuć, zarówno tych pozytywnych, jak i negatywnych w sposób swobodny, niewymuszony. Uczestnicy sesjii arteterapii nie muszą posiadać  zdolności artystycznych ani wcześniejszych doświadczeń. Głównym celem arteterapii jest umożliwienie dzieciom dokonania zmiany, wzrostu, rozwoju osobistego poprzez stosowanie materiałów artystycznych w bezpiecznych i sprzyjających temu warunkach. Kluczową rolę w arteterapii odgrywa relacja terapeutyczna, która różni się od relacji w tradycyjnych formach psychoterapii. Ta forma terapii może być szczególnie użyteczna dla dzieci niepełnosprawnych, które mają trudności z wyrażeniem swoich myśli i uczuć drogą werbalną.

Oferujemy warsztaty i pomoc psychologiczną dla rodziców.
Gdy dzieci rosną, coraz bardziej zaznaczają swoją obecność. Bardzo bliskie relacje w rodzinie, z których nie można wyjść w dowolnym momencie sprawiają, że czasami emocje wrą jak w szybkowarze pod ciśnieniem, konflitky szybko eskalują, członkowie rodziny ranią siebie nawzajem. Terapia pomaga uporać się trudnym i konfliktowym sytuacjom, odkryć do tej pory niezauważane aspekty. Dzięki czemu rodzina może iść na przód.

Zajęcia dla dzieci od 15 m-ca do 2 r.ż.

Odpowiedni rozwój i stan wzajemnych powiązań pomiędzy wszystkimi narządami zmysłów (dotyk, wzrok, słuch, smak oraz węch) już we wczesnym dzieciństwie naszej pociechy, ma kluczowy wpływ na przebieg i odpowiedni rozwój jego przyszłej edukacji. Dostarczenie swojemu dziecku możliwości do rozwoju tych zmysłów i koordynacji ich działania, to najlepsza inwestycja w jego przyszłość.

Nie ma takiej granicy wiekowej, od której dziecko powinno i mogłoby odkrywać otaczającą go przestrzeń. Właściwie od urodzenia poznaje to, co jest  mu najbliższe, by z każdym dniem robić kolejny krok w stronę przygód, które niesie wielki świat. Od początku jest już także wyposażone przez naturę w odpowiednie narzędzia – czyli zmysły. Zabawy Małych Motylków mają umożliwić maluszkom doświadczanie, przy pomocy każdego z tych zmysłów, zjawisk codziennych i tych mniej codziennych. Mają wzbogacać ich wiedzę o świecie, rozwijać wyobraźnię i pobudzać chęć do samodzielnej eksploracji. Przede wszystkim stanowią przygodę, która ma stymulować uczenie się poprzez badanie i odkrywanie – jest to bowiem okres najszybszego rozwoju intelektualnego, jaki następuje podczas całego życia człowieka. By zagwarantować te wszystkie elementy potrzebna jest właściwie nieograniczona liczba różnorodnych bodźców – dotykowych, słuchowych, smakowych, węchowych. Podczas tych zajęć na pewno ich nie zabraknie. Wszystko opierać się musi również na przyjemności i dobrej zabawie każdego z jej uczestników, bo przecież dzięki nim otwieramy się na nowe doświadczenia i czerpiemy z nich wszystko to, co dobrego wnoszą w nasze życie.

Zajęcia dla dzieci od 2 do 4 r.ż.

Zajęcia oparte są m.in. o Metodę Ruchu Rozwijającego Weroniki Sherborne. Większość ćwiczeń przebiega na dywanie, który daje dziecku poczucie bezpieczeństwa. Dziecko świadomie lub nie odczuwa stabilność podłoża i wie, że z dywanu nie może spaść. Celem zajęć jest wyposażenie dziecka w świadomość własnego ciała, usprawnianie ruchowe, świadomość otaczającej przestrzeni i działanie w niej, nauka dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi oraz nawiązywanie z nimi bliskiego kontaktu. Pedagog prowadzący zajęcia bacznie obserwuje uczestników zajęć, zachęca ich, ośmiela, chwali, a wówczas ćwiczenia przekształcają się w „ruch twórczy”. Zabawy psychoruchowe to również ćwiczenia plastyczno-techniczne, które wprowadzają dziecko w świat twórczości. Podczas zajęć korzystamy z różnorodnych, ciekawych dla dzieci materiałów plastycznych, wykorzystywanych w różnych formach aktywności, takich jak: rysowanie, malowanie, modelowanie, lepienie z brył i wiele innych. Nasze zajęcia to gwarancja nie tylko świetnej zabawy i samodzielnego tworzenia „małego- wielkiego dzieła ale również okazja do kształtowania narzędzia pisania jakim są małe rączki dziecka. Ćwiczenia wzmacniają duże grupy mięśniowe, a dziecko (nieświadomie) uczy się prawidłowego chwytu, stanowiącego podstawowy czynnik do prawidłowego pisania w dorosłym życiu.

Nazwa metody „Ruch Rozwijający” wyraża główną ideę metody tj. posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. System ćwiczeń w tej metodzie wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi tj. z tzw. baraszkowania. Podstawowe założenia metod to rozwijanie ruchem trzech aspektów:

• Świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
• Świadomości przestrzeni i działania w niej,
• Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.

Metodę stosuje się w pracy z następującymi grupami dzieci:

• upośledzonymi umysłowo,
• autystycznymi,
• z mózgowym porażeniem dziecięcym,
• z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania,
• z niekorzystnych środowisk wychowawczych, np. domów dziecka, rodzin dysfunkcyjnych,
• głuchymi i niewidomymi,

Metoda ta bywa wykorzystywana jako wstępny etap do innych zajęć terapeutycznych. np. dla dzieci mających trudności w czytaniu i pisaniu lub jako część programu terapii psychologiczno – logopedycznej dzieci jąkających się lub psychoterapii dzieci nerwicowych.

Cele:

• Kształtowanie własnej tożsamości,
• Rozwijanie sfery emocjonalnej (poznanie emocji, ekspresja emocjonalna, empatia),
• Rozwijanie sfery społecznej (nauka współdziałania w grupie),
• Rozwijanie koordynacji wzrokowo – ruchowej,
• Rozwijanie wyobraźni.

Zajęcia TUS prowadzone są wg programu autorskiego, opartego o Trening Umiejętności Społecznych Goldsteina, uzupełnionego m.in. o RDI, trening teorii umysłu, kompetencji w zakresie komunikacji pozawerbalnej. Nakierowane są na kształtowanie podstawowych kompetencji społecznych.

W klasycznej formie, Trening Umiejętności Społecznych Goldsteina ukierunkowany jest na kształtowanie umiejętności:

• Zawierania znajomości,
• Słuchania,
• Zadawania pytań,
• Odmawiania,
• Inicjowania rozmowy,
• Dyskutowania,
• Reagowania na krytykę,
• Wyrażania krytyki,
• Radzenia sobie z uczuciami, w tym: rozróżniania uczuć, wyrażania gniewu i rozczarowania, mówienia komplementów.

Prócz tych umiejętności rozwijane będą:

• rozumienie punktu widzenia drugiej osoby,
• rozumienie mowy ciała,
• dostosowanie zachowania do kontekstu,
• przyjemność z kontaktów społecznych.

Zakładane cele realizowane będą zgodnie z trzema podstawowymi etapami:

1. zdobywanie wiedzy – wiem, co trzeba zrobić,
2. nabywanie umiejętności – umiem to zrobić,
3. generalizacja umiejętności – to, co już umiem, wykorzystuje w codziennym życiu.

Zasady pracy

Każdą z ćwiczonych umiejętności rozkładamy na pojedyncze kroki – „krok po kroku”. Wprowadzamy uczestników treningu korzystając z tak przedstawionych kroków w sposób zachowania się w konkretnej sytuacji – „co trzeba po kolei zrobić żeby np. zawrzeć znajomość”. Za każdym razem wzmacniamy wszystkie pozytywne zachowania które w ramach wykonania danej umiejętności osoba prezentuje. „Dobrze – źle” – dobierając przykłady zestawiamy ze sobą przykład niewłaściwego zachowania w danej sytuacji i dobry przykład. Instrukcje i modelowanie – Każda podawana instrukcja musi być konkretna, dostosowana formą i zakresem do poziomu rozumienie uczestników. Do prezentacji i uczytelnienia instrukcji wykorzystujemy nagrania video oraz plansze z narysowanymi krok po kroku umiejętnościami do nauczenia.

Prawidłowe zachowania utrwalamy po przez „odgrywanie ról” i modelowanie. Ugruntowanie zdobywanych umiejętności poprzez zadania domowe. Dbając o ćwiczenie zdobywanych umiejętności w ramach zadań domowych wprowadzamy stopniowo rodziców w tematykę zajęć oraz stwarzamy uczestnikom możliwość próbowania ćwiczonych umiejętności w warunkach naturalnych, w zorganizowanych sytuacjach poza grupą.

Na zajęcia zapraszamy osoby z Zespołem Aspergera, autyzmem wysokofunkcjonującym (HFA), ADHD a także osoby z trudnościami w relacjach społecznych o innym podłożu.

Szczególnie w  przypadku osób z ZA i HFA, kolejne etapy rozwojowe niosą ze sobą kolejne wyzwania w życiu społecznym.  Dlatego proponujemy zajęcia dostosowane do wieku i aktualnych potrzeb uczestników. Grupy dobierane są w taki sposób, by realizowane cele zaspokajały potrzeby wszystkich uczestników.

MASAŻ NIEMOWLĄT METODĄ SHANTALA

„Karmienie dziecka dotykiem, żywienie w ten sposób jego skóry i całego ciała jest równie ważne jak napełnianie jego brzuszka jedzeniem” (F. Leboyer)

Większość rodziców intuicyjnie masuje swoje Maluszki. Podczas codziennej pielęgnacji niemowląt, delikatnie głaszczemy skórę naszych dzieci, stąd masaż niemowlęcy staje się elementarną częścią ich życia. Stanowi on dodatkową porcję miłości i uwagi poświęconej dziecku, który działa leczniczo i kojąco. 

Do niedawna masaż noworodka wykonywany był głównie u dzieci ryzyka lub z problemami ortopedycznymi. Współcześnie masaż jest coraz częściej wprowadzany w życie, gdyż odnajduje się wiele poziomów oddziaływania na niemowlę poprzez dotyk. Coraz częściej o masażu niemowląt mówi się w kontekście rozwoju emocjonalnego i budowania więzi pomiędzy opiekunem a dzieckiem. Masaż ten jest szczególnie polecany dla wcześniaków, stymuluje układ nerwowy, mięśniowy, krążenia, oddechowy i hormonalny oraz normalizuje napięcie mięśniowe i buduje orientację przestrzenną.

Masaż Shantala jest to stara, indyjska sztuka masowania niemowląt, która trafiła do Europy w 1976 r. za sprawą francuskiego położnika Fredericka Leboyer’a. Masaż metodą Shantala jest dość prosty i łatwy do nauczenia przez każdą mamę i każdego tatę. Podczas masażu stymulowane i pobudzane do działania są prawie wszystkie organy i układy organizmu dziecka. Masować możemy główkę, rączki, brzuszek, nóżki i plecki naszego malucha.

Masaż Shantala, to prawdziwy dotyk miłości, który:

• pomoże nam uspokoić maleństwo, gdy płacze i jest rozdrażnione,
• złagodzi ból brzuszka, wzdęcia i kolki,
• pozwoli naszym pociechom szybciej przybierać na wadze, co ma zbawienny wpływ na ich układ odpornościowy i trawienie,
• wzmacnia mięśnie, skórę i tkanki, a także poprawia zdolność koordynacji ruchowej dziecka,
• pomaga złagodzić objawy alergii,
• poprawia krążenie,
• uelastycznia stawy biodrowe.

Nieocenione są również doznania Rodziców/Opiekunów podczas masażu niemowlaków:

• daje okazję do poznania dziecka, jego mowy ciała, to cenne chwile do – obserwacji rozwoju dziecka;
• buduje pewność siebie, przekonanie „poradzę sobie” w opiece nad dzieckiem – szczególnie, gdy zostaje się rodzicem po raz pierwszy,
• relaksuje;
• buduje więź z dzieckiem.

Nasza oferta skierowana jest do Rodziców i dzieci w wieku od 2 do 9 m – ca życia. Zajęcia odbywać się będą w małych (maksymalnie 5 rodzin) grupach. Przewidziane są również konsultacje indywidualne. Spotkania trwają 60 minut. Przewidzianych jest 5 spotkań, podczas których Rodzice stopniowo uczą się zręczności w masowaniu swojego dziecka metodą Shantala. Podczas każdego spotkania omawiane będą również zagadnienia związane z pielęgnacją niemowląt oraz prawidłowościami w rozwoju dziecka. Aby poczuć na sobie, co czuje Wasze dziecko w czasie masażu, poznacie Państwo również tajniki masażu dorosłych. Na każde zajęcia należy przynieść ze sobą dwa ręczniki kąpielowe oraz oliwkę do masowania dziecka (może być to zwykła oliwa z oliwek lub inne oleje naturalne).

Przeciwwskazania do wykonywania masażu Shantala:

• nowotwory,
• infekcje przebiegające z wysoką gorączką,
• owrzodzenia,
• padaczka,
• przepuklina oponowo – rdzeniowa,
• przepuklina pępkowa,
• przeczulica.